Stortregen en matrassen

Woensdag 15 februari.
Ik denk vandaag aan Coby en hoe ik haar mis.Ook denk ik aan Bob Guusje en Jacqueline.Het wordt een moeilijke dag voor hen.

We gaan lopen naar het centrum en stoppen bij een zwaar gehandicapte man die elke dag bij een lantaarnpaal zit.Hij weet al dat wij hem geld geven en bedankt vriendelijk. Zijn benen zitten over elkaar gevouwen en hij verplaats zich op zijn handen. De dag ervoor hebben wij hem in het aarde donker op de weg gezien,levensgevaarlijk want hij was voor het verkeer totaal onzichtbaar.Dus nu geven wij hem ook een lichtgevende band om om zijn arm te doen, wie weet helpt het.
We nemen de daladala ,Sheila is al een aantal keren extra met Fungamali in de bus geweest ,dus zij kent de haltes inmiddels uit uit haar hoofd.
We gaan naar Sanganigwa, want we moeten nog een aantal kinderen spreken.Als wij daar aankomen begint het te stortregenen en dat duurt een aantal uren. De kinderen spoelen hun papborden af onder het water dat van het schooldak stroomt. Door de herrie op het golfplatendak kunnen we geen gesprekken houden en gaan dus schoonmaken en opruimen in de slaapzalen.Daar zien we een kind in bed liggen, het heeft hoge koorts . We bellen de zusters , zij komen kijken en zij beloven dat iemand hem straks naar de dokter zal brengen.We blijven even bij hem en geven hem flesjes water.
Later gaan we terug met de daladala en een van de kinderen gaat met ons mee.Omdat het zo geregend heeft zitten de bussen helemaal overvol.Kennelijk doen we iets niet goed , want even later merken we dat de bus afslaat naar een plaats waar we niet naar toe moeten. We springen er gauw weer uit. Het heeft kennelijk zo moeten zijn want nu ontdekken we dat we vlakbij de werkplaats van Aly Kabba zijn.Hij ziet ons direct en is stomverbaasd ons te zien .Kennelijk had het nieuws van onze komst hem nog niet bereikt. Hij belooft de volgende dag naar Sanganigwa te komen.
Als we weer in het centrum zijn ,bellen we de taxi ,want dan kunnen we de 3 matrassen die we hebben gekocht wegbrengen.,sAvonds raken we in gesprek met twee meisjes uit Liechtenstein, die aan het rondreizen zijn.
We horen allerlei interessante dingen over hun rondreis, wat een avontuur. Zeker omdat ze Lake Tanganyika met de boot hebben gedaan,en verder de tocht per trein en bus hebben gemaakt.Zij zijn benieuwd naar Sanganigwa B en willen er meer over weten. We brengen naar hun hotel en maken de afsprak hen ,smorgens op te halen voor een rondleiding in Sanganigwa B.

Donderdag 16 februari.
We halen de meisjes op en leidende ze rond. Ze zijn onder de indruk wat we allemaal hebben gedaan. We wisselen email adressen uit ,beloven contact te houden en wensen hen een goede vlucht.
Sheila is druk bezig om het vertek van Fungamali voor te bereiden. Hij heeft besloten zijn studie in Kampala in Oeganda te gaan vervolgen.
Ja en daar hij maandag morgen vroeg al vertrekt moet er nu in een sneltrein vaart van alles geregeld worden.Dus Sheila heeft er een extra project bij .Fungamali is vanaf dinsdag bezig om zijn paspoort te regelen, de was moet ,uiteraard zonder wasmachine, worden gedaan.Kleding moet worden aan geschaft enz.Aangezien het voor zijn gevoel erg koud is worden er dikke jassen en truien gekocht.
We hebben een groot probleem om Fungamali aangemeld te krijgen op school omdat er geen adres oid beschikbaar is.Gelukkig komt via Tim Ido, die in Kampala heeft gestudeerd op ons pad. En na veel gedoe heeft Fungamali dan eindelijk wat meer informatie om met de school in contact te komen.
We halen boeken voor Isaya op en bestellen woordenboeken voor Fungamali.
We begrijpen waarom al de voetballers uit deze streken zo,n goede conditie hebben ,want we zien ze ,s avonds in het pikkedonker trainen( het is dan nog steeds 28 C) , ze rennen ,met naar het schijnt het grootste gemak,kilometers door de hoofdstraat, de enige plek waar een beetje verlichting is.

Vrijdag 17 februari.
Alles staat in het teken van het vertrek van Fungamali.
Hij probeert voortdurend de beambte van de douane tebereiken. Maar deze is onbereikbaar. We worden nu echt ongerust, het moet echt vandaag geregeld zijn , want zaterdag is dit kantoor dicht.Sheila besluit om zelf samen met Fungamali naar de douane tegaan.Wie weet helpt haar Mzungu uitstraling om alles vlotter te laten verlopen?
Bij aankomst vraagt zij waar ze moet zijn en wordt, onder grote belangstelling, van het kastje naar de muur gestuurd.Niemand schijnt te weten met wie Fungamali gesproken heeft, ondanks het feit dat Fungamali hem geld voor het paspoort heeft gegeven en zijn telefoonnummmer heeft.
Dan zegt iemand tegen Fungamali dat ze gaan sluiten en hij het maandag nog maar eens moet proberen.
Hij kijkt bedrukt , maar bij Sheila komt de stoom uit de oren. Ze vraagt naar de manager , die is er niet ,uiteindelijk wil iemand haar helpen.
Dan blijkt dat de procedure ergens op de muur staat geschreven. En je eerst naar de bank moet om geld op de rekening van de douane te storten, met dit stortingsbewijs ga je terug en dan krijg je gelijk je paspoort!!!!!!!!!!!!!!!.Bij navraag blijkt dat " de ambtenaar" die Fungamali heeft geholpen alleen maar in dienst is bij de douane als chauffeur!!!!Ja als je als chauffeur achter een bureau kan gaan zitten , raakt iedereen natuurlijk in de war.
Sheila ontploft 30.000 shilling achter op,dagen verspilde energie, en nog eens 10.000 tegaan om het wel goed geregeld te krijgen. en de tijdsdruk of het wel zal lukken !!!!
En niet te vergeten de teleurstelling van Fungamali ,die zijn droom in duigen ziet vallen. Hij wil al geintimideerd door de situatie weggaan. Maar zijn Mama Sheila is voor geen kleintje vervaard en gooit haar charmes in de strijd en onder het uiten van ook een heleboel niet echt nette nederlandse woorden ( die hier als erg onheilspellende toverformules worden ervaren)krijgt zij de zaak in beweging. En lukt om, onder grote belangstelling, het het felbegeerde paspoort voor Fungamali te bemachtigen!!!!.
We besluiten het te gaan vieren met een drankje op het strand.
Op de terugweg naar het centrum blijken we langs het huis van de moeder van Neema te komen. Ze ziet ons en we worden uitgenodigd voor een drankje.We maken kennis met de rest van de familie ,het is een gezellig bezoek.
Als we dan ook ,s avonds nog in contact komen met de directeur van de school in Kampala kan onze dag niet meer stuk.
We slapen als rozen.

Zaterdag 18 februari.
We willen een afscheidsfeest op het strand voor Fungamali organiseren.Een van de jongens heeft zijn broertje verloren bij een zwem partij , dus nodigen we alleen de grote jongens uit.

We kopen op de markt bezems en vegers en gaan met de kinderen schoonmaken en het terrein vegen.

We kopen koekjes voor het feest geven de jongens geld voor de daladala en wij gaan weg om te versieren.

Als iedereen is gearriveerd houdt Fungamali een toespraak waarin hij vertelt dat hij hen gaat verlaten en in Kampala gaat studeren.
Ze vinden het heel fijn voor hem maar ook heel erg dat hij weg gaat. Hij was hun steun en toeverlaat en een soort vader voor hen. Daarna volgen veel emotionele toespraken.
Als Tim arriveert houdt hij ook een toespraak en bidt met ons voor de toekomst van Fungamali en voor de kinderen die in Sanganigwa achter blijven.Na de soda en koekjes krijgen we een demonstratie acrobatiek helemaal geweldig !!!
Daarna storten ze zich op de dansvloer en geven een 2 uur durende enorme show van hun danskunsten ten beste.
Na afloop duiken ze het meer in.
Ze nemen afscheid van Fungamali ,wensen hem veel goeds toe en laten hem beloven dat hij ooit terug komt.Ze bedanken ons voor het feest
,ze vonden het enig en bijzonder om zo afscheid te nemen.

Lieve Familie en vrienden , we missen jullie en houden van jullie, dus..........tot de vreugde van het weerzien!!!!!