Vrijdag 22 februari

Veldwerk, Voedsel en Verplegen.

Vandaag gaan we de stageplaats van Tokeo bezoeken. Tokeo wordt gesponsord door Ron en Mieke. Hij volgt de 2 jarige docentenopleiding en loopt nu, aan het eind van zijn eerste jaar, stage in Ujiji.
Hij heeft een afspraak voor ons gemaakt met de directeur van de school. Als we aankomen staat Tokeo ons al samen met zijn mede studenten op te wachten. De school staat op een landelijk terrein en er wordt les gegeven in een aantal lage gebouwen . Het ziet er allemaal heel vriendelijk uit.
De directeur ontvangt ons plechtig en stelt zich voor. Eerst tekenen we zoals gebruikelijk het gastenboek . De directeur verontschuldigd zich voor het sobere lokaal waar we door heen gelopen zijn om zijn kantoortje te bereiken.Hij zegt dat hij hoopt dat wij hem, ondanks dat hij nog jong is ,willen vertrouwen dat hij een goede directeur is. We zeggen hem ons vertrouwen toe.Wij geven hem een mooie pen als blijk van waardering. Dat waardeert hij erg.
Daarna vertelt hij over de stage van Tokeo en dat Tokeo een geboren docent is en het op het hier op deze school uitstekend doet!!En dat hij in de toekomst zeker een goede baan zal vinden.
Tokeo straalt en wij omarmen hem vinden het fantastisch voor hem dfat hij het zo goed doet.
Ron en Mieke hartelijk bedankt voor jullie hulp om Tokeo een goede opleiding te geven.Jullie kunnen trots op hem zijn!!!
Tokeo laat ons het lokaal zien waar hij nu les geeft. En schrijft op het bobbelige en zwart gelakt schoolbord een boodschap voor Ron en Mieke !

We bekijken de slaapzaal waar de studenten die stage lopen verblijven. En maken kennis met Tokeo,s mede studenten. We geven hen allemaal een pen van de ING en maken foto,s in het lokaal.
De slaapzaal is gevestigd in een prachtig oud koloniaal gebouw met zuilen en uiteraard maken we op deze plek foto,s voor Tokeo als herinnering aan zijn stage.

Voedsel
Daarna gaan we naar Michelle en Dave. We gaan met hen me naar het dorpje Simbo , waar ze een voedselprogramma voor kinderen hebben.
Het is een mooie tocht . We rijden een heel hobbelig en smal pad op. Halverwege stappen we uit en lopen de rest van het pad . Dit moet omdat zodra de kinderen merken dat de auto er aankomt ze er allemaal op af rennen. Dit zorgt voor levensgevaarlijke toestanden want ze letten helemaal niet op en struikelen en vallen en er zouden beslist ongelukken gebeuren. En inderdaad zodra de kinderen merken dat we er aankomen worden we omzwermd. Met aan elke hand en arm minstens 6 kinderen bereiken we de plaats waar het eten uitgedeeld gaat worden. Op een groot vuur staan de dames die koken al uien te snijden in de pannen teroeren.Ik hou er van om te kijken wat ze doen en mag de kruiden in de pan gooien en vraag of ik helpen kan met roeren. Ze moeten lachen vinden het erg komisch dat zo,n bleekneus dat blijkbaar ook kan.Ze poseren voor de foto,s.De bankje staan buiten al in een carre klaar.Voor we gaan zingen en dansen gaan de kinderen hun handen wassen. Daarna krijgen ze een papieren poppetje aan een wollen draadje om hun hals. Er zijn 4 kleuren poppetjes. Dit systeem wordt gebruikt om straks bij het uitdelen van het eten de kinderen in groepen te verdelen.Het eten wordt in een gebouwtje opo het terrein uitgedeeld. De kinderen gaan allelei versjes zingen en klappen en dansen op het ritme van de muziek. Ze voeren ook een soort poppenkast op met hele grappige poppen een soort apen.
Er zijn 200 kinderen aanwezig. Veel kinderen dragen een broertje of zusje op hun rug, terwijl ze er zelf nog piepjong uitzien. Ze zijn erg lief voor elkaar. Tijdens het zingen zie je sommige van de kleintjes bijna van de slaap van de bankjes af rollen. Het is erg warm en ze hebben honger. Sheila en ik nemen een paar kinderen opschoot. Het lijken wel kooltjes zo gloeiend heet zijn ze . Ze nestelen zich tegen ons aan en even later vallen ze in slaap. Sheila en ik brengen ze naar het eetgebouwtje leggen ze op een matje neer en ze slapen gewoon verder. Even later hebben we de volgen de twee kleuters al weer op schoot met het zelfde resultaat. Na verloop van tijd hebben we een hele rij slapende kleintjes verzameld die als een kam met banaantjes tegen elkaar aan liggen te slapen.
Daarna is het tijd om het eten uit tegaan delen. De kinderen staan keurig in de rij en gaan als ze hun bord en thee hebben gekrgen ergens op de grond zitten.De grotere kinderen helpen hun kleine broertjes en zusje met eten.Dit is de enige maaltijd die ze vandaag krijgen.
Michelle en Dave maakten zich zorgen of er wel genoeg eten zou zijn want er zijn meer dan 250 kinderen aanwezig. Gelukkig hebben de kookdames ook voor ons, als eregasten , een heel vol bord opgeschept. Maar wij kunnen niet mee eten omdat wij er ziek van zullen worden. Dus geven we ons eten terug van onze 2 borden worden weer 8 kleine bordjes gemaakt en zo lukt we het net om ieder kind eten te geven.

Verplegen
Daarna ontdekt Sheila dat een jongetje een grote wond aan zijn beentje heeft. De wond ziet er echt heel slecht uit. Ze besluit om Michelle te vragen of de ouders niet met het kind naar de dokter willen. Het lijkt er eerst op dat ze dat niet nodig vinden . Maar na veel door vragen blijkt zoals we al dachten dat ze geen geld voor vervoer naar het ziekenhuis hebben. De vader gaat met het kind op schoot met ons mee in de auto naar het zieken huis. Michelle werkt in de dit ziekenhuis en regelt dat de dokter komt om het kindje te onderzoeken. Hij kijkt zorgelijk als hij het kindje onderzoekt. En zoals Sheila al dacht wordt er osteomyelitis bij hem geconstateerd .De dokter schrijft medicijnen voor en er zullen later foto,s gemaakt worden.
Het jongetje wordt direct opgenomen hij is echt doodziek. Op de de afdeling wordt er geprobeerd om een naald in piepdunne armpje in te brengen om antibiotica toe tedienen. Het arme mannetje is doodsbang en we leiden hem af door onze omslagdoek voor hem tehouden zodat hij niet kan zien wat er gebeurd.
Hij geeft geen kik maar de tranen rollen over zijn wangetjes. Helaas blijkt dat het inbrengen is mislukt dus moet het nogmaals in het andere armpje geprobeerd worden.Super zielig ,maar gelukkig gaat het nu goed.Hij ziet er uit als 2 maar blijkt 4 jaar te zijn Er is geen kinderafdeling. We maken een bed op en leggen hem in het grote bed, zijn vader probeert hem te troosten. Gelukkig hebben we nog sultanas in de tas en even later neemt hij nog na snikkend voorzichtige hapjes van deze hem onbekende lekkernij.
Hij heeft ook malaria en hoge koorts dus moet hij veel drinken, met een klein plastic cupje geven we hem water.
Bij navraag blijkt dat de rest van de medicatie en de verbandmiddelen die de dokter voorgeschreven heeft niet in het ziekenhuis aanwezig zijn!! Ook is er geen water en het is gebruikelijk dat de familie voor eten zorgt. Dus gaan we naar de apotheek en kopen de medicijnen. En kopen eten en drinken voor het jongetje en zijn vader voor vanavond en morgen ochtend. Michelle werkt morgen en zal eten koken en meenemen, zodat het voor nu even geregeld is. We moeten echter wat verzinnen voor het probleem dat de vader in het ziekenhuis bij het jongetje moet blijven en dus niet voor eten kan zorgen. Michelle ziet dat de moeder van een jongen die ze kent ook op dezelfde afdeling ligt . We besluiten hem te vragen om eten te regelen voor de vader en het kindje. We geven hem geld zodat het eten voor de komende dagen geregeld is.We nemen afscheid van de vader en het jongetje in dat inmense bed . Gelukkig zal zijn vader de komend nachten bij hem in bed slapen. We zijn heel bezorgd of hij zijn beentje wel zal kunnen behouden en of hij het het wel gaat redden. We voelen ons heel verdrietig. Ik ga voor hem bidden dat hij het mag overleven.