Donderdag 28 Februari

Donderdag 28 februari Pinda,s Zeep en Creativiteit
We gaan vroeg uit bed want er is afgesproken dat het plafond dat door gelekt was vandaag gerepareerd zal worden. Nemen een aantal rugzakjes en de tas met kleding voor de kinderen mee en gaan naar het dorp. Daar ziet de verkoper van ons favoriete gember drankje ons en hij wenkt. Hij heeft heel lief verse gember voor ons bemachtigd en wil ons dat geven. Rondom zijn winkeltje proberen veel kinderen die niet naar school kunnen gaan geld te verdienen met kleine handeltjes. Als we bij zijn winkeltje wat drinken zit er naast ons een jongetje kleine bergjes pinda,s te verkopen. 1 bergje is drie en een half theelepeltje pinda,s. Hij meet alles heel nauwkeurig af. Zijn vriendjes zitten om hem heen. We kopen 5 bergjes en geven ze tot verbazing van het jongetje aan hem en zijn vriendjes cadeau. Ze lachen blij verheugd. Bij ander kraampjes verkopen kinderen staven zeep. De was wordt hier gedaan met staven blauw wit gekleurde zeep die van palmpittenolie is gemaakt in Kigoma wordt geproduceerd en erg gewild is in Tanzania. De jongens in Sanganigwa hebben zeep nodig dus kopen we bij 5 kinderen een aantal stukken zeep. We hebben de tas met kleren al bij ons en zijn even vergeten dat de zeep heel zwaar is . We lopen als pakezels door naar de pinautomaat. Als we naar de daladala onderweg zijn komt Jimmy ons tegemoet,omhelst ons en wil beslist helpen om de tas te dragen. We beloven dat we op een andere dag iets met hem zullen gaan drinken. Even later zitten we met alle spullen in de overvolle daladala. We kunnen ons echt niet meer bewegen maar bij elke halte weten er zich toch nog steeds mensen bij te proppen. De tassen van de passagiers die moeten staan rusten op ons hoofd. De jongen die het geld ophaalt moet ,wil hij ook nog in de bus te passen, met zijn bovenlijf uit het raam hangen .Om niet van de bank te vallen klamp ik mij vast aan een metalen buis. Gevolg iedere keer als de bus stopt en weer wegrijdt duikt hij met zijn hoofd met kroeskrulletjes onder mijn arm door. Het haar voelt aan als een schuurspons , mijn arm is helemaal rood en ik krijg de slappe lach. Hij ziet wat er gebeurt en grinnikt. Bij iedere halte vraagt hij lachend of we er niet moeten. Na 6 haltes rollen we opgelucht uit de bus. Op weg naar Sanganigwa komen we een oude en slechtziende vrouw tegen. Ze loopt moeizaam over de weg met kuilen. Het is hier gebruikelijk om aan oude en hulpbehoevende mensen wat kleingeld te geven. We geven haar water en muntgeld. Bij de sisters aangekomen pakken we de tas uit en bespreken we hoe en wanneer we de kleding aan de kinderen zullen uit delen. We besluiten de roltas bij de sisters achter te laten zodat zij er gezamenlijk gebruik van kunnen maken. Ze vinden het geweldig en maken grapjes wie hem het eerst mag gebruiken. Een van de jongens voor wie we de opleiding betalen gaat naar een andere school en de sister zal met hem mee gaan om kennis te maken en het schoolgeld te betalen. Omdat de sisters deze school voor het eerst bezoeken vertellen we hen dat sommige scholen de kinderen van Sanganigwa korting geven. Sister besluit om de school te bellen en…….er wordt haar toegezegd dat de school korting zal geven. Super!!
Vanmiddag zal Christina bij de kinderen op bezoek komen . Ze hoort steeds onze enthousiaste verhalen over hen en wil de kinderen ook graag ontmoeten.. We hebben haar verteld dat de kinderen het leuk vinden om te tekenen en te kleuren. Ze is heel artistiek en het lijkt haar leuk om iets creatiefs met de kinderen te doen. We hebben voor deze gezellige middag pakjes met koekjes en flesjes water voor de kinderen gekocht. We gaan samen met de kinderen in de dinningroom de komst van Christina voor bereiden. De sisters komen ook. Als Christina binnenkomt wordt ze met een lied welkom geheten. Ze vindt het prachtig en overweldigend. Er wordt gezongen en gebeden. Ze heeft het boek dat Obama voor zijn kinderen heeft geschreven meegebracht. En ze laat de kinderen de mooie tekeningen die er instaan zien. Daarna zullen ze iets gaan na tekenen en uit knippen. Tijdens het uitdelen van de schaartjes fluisteren kinderen in ons oor dat ze niet mee willen doen. Als we door vragen waarom blijkt dat veel kinderen niet weten hoe ze een schaar moeten gebruiken. We laten ze zien hoe de schaar werkt en dat we hen zullen helpen. Al snel is iedereen enthousiast aan het knippen. Ze helpen elkaar en stralen van trots. Het wordt een hele gezellige middag. Christina belooft dat zij ook als wij weg zijn terug zal komen om de kinderen op te zoeken. De sisters vinden het leuk en fijn voor de kinderen. De kinderen gaan eten en wij gaan met Christina bij de sisters eten. Later op de avond komen de kinderen ons ophalen en brengen ze ons naar de bus.
Thuis praten we nog na over hoe bijzonder de kinderen zijn en wat fijn dat we al deze dingen met hen mogen meemaken.