Bezoek aan het ziekenhuis

Maandg 3 februari.
Toen we gisteren bij de kinderen waren liep Edeni met 1 slipper aan zijn voet rond en hinkte een beetje. Toen hij ons omhelsde rapte ik bijna op zijn blote voet. En toen ik keek of ik niet op zijn teen stond zag ik dat hij zijn voet helemaal op gezwollen was. We hebben hem op de bank laten zitten en het bleek dat dewond geinfecteerd was en de pus eruit liep.
Het was toen te laat om naar het ziekenhuis te gaan. Dus dat staat op het programma voor vanmiddag.
Maar eerst gaan we naar de bank. Onze ochtend wandeling naar het centrum is altijd een leuk begin van de dag . We zien allelei verbazingwekkende diingen.Alleen al wat iedereen zoal op de fiets vervoerd ongelofelijk.Soms zie je alleen een enorme bos gras naar het schijnt zich zelf op 2 wielen voortbewegen. Uiteindelijk ontdek je dan toch een paar ogen die boven en voeten die onder het gras uitsteken. Levens gevaarlijk op de gladde en slechte wegen.
Na het bezoek aan de bank gaan we een telefoonkaart regelen. Dat is ook een hele onderneming. We staan in een piepklein winkeltje en iedereen dringt voor, stelt vragen en legt geld op de toonbank. Het is ingewikeld om het systeem te begrijpen. Als je denkt dat ze met jou bezig zijn worden eerst allerlei vragen van anderen beantwoordt , telefoons in en uit elkaar gehaald enz.Uiteindelijk nadat we denken dat het er nooit meer van gaat komen mogen we, op een bankje onder een parasol,buiten wachten .Dan moeten er veel papieren worden ingevuld , kopie van paspoort weer ergens anders worden geregeld en eindelijk is alles klaar. Maar dan lijkt het erop dat de dame van de fotokopie winkel niet van plan is om wisselgeld terug tegeven en volgt er een hele discussie waar iedereen zich mee bemoeit. Naveel gedoe waarbij wij ons geld terug krijgen gelooft ze dat we dan later terug zullen komen om te betalen. Ja je moet er wel wat voor over hebben om je telefoonkaart geinstalleerd te krijgen. We zijn weer een ervaring rijker en weten nu hoe het werkt.
We gaan naar Sanganigwa om Eden op te halen. Hij heeft op ons advies zijn been de hele tijd hoog gehouden , dus zijn voet is wel wat geslonken ,maar de wond ziet er slecht uit. Het ziekenhuis is in de beleving van de kinderen om de hoek, maar uit ervaing weten we dat het dan veel verder is dan we denken. Edeni kan niet fietsen met die voet dus besluiten we hem wel op te fiets te zetten, maar wordt hij voortgeduwd door zijn vriend Jackson. Een heel nieuw idee over ziekenvervoer.
Sister Margreth gaat ook mee want zij is nog niet zolang in Kigoma en wil kennismaken met de staff van het ziekenhuis . Het is belangrijk dat zij haar daar ook kennen.Als we het ziekenhuisbinnen komen is het bomvol en veel mensen liggen languit op de banken te slapen.
We vinden een bank voor Edeni en Margreth gaat opzoek naar de juiste persoon om ons bij de dokter te introduceren. Uiteindlijk weten we waarwe moeten zijn en dan begint het .............wachten. Je kijkt je ogen uit er gebeurt van alles om je heen. Mensen vallen flauw en plotseling rukken er 2 broeders met een brancard uit ,die al " slalommend" tussen de mensen door laveren om de uitgang te bereiken. Er blijkt een ernstig gewonde man te zijn aan gekomen. Hij wordt nu onder grote belangstelling tussen de wachtende naar de dokter gebracht.Vreselijk om te zien en we hopen maar dat er de juiste behandeling voor hem is.

De tijd kruipt en er schijnt geen schot in de rij te komen ,maar wij denken dat er tegen 5 uur wel haast gemaakt wordt.Wij gebruiken de wachttijd van 4 uur om gesprekken te voeren met Jackson en Edeni . Ook vertellen we Edeni dat de behandeling erg pijnlijk kan zijn.Als hij uiteindelijk aan de beurt is gaat Margreth met hem mee. Edeni komt wat later uit de kamer en als we hem vragen hoe het was knikt hij ingetogen en laat niets blijken . Maar Margreth zegt dat de tranen hem in de ogen sprongen en het heel pijnlijk was.
Hierna kunnen we plaats nemen in de rij van de apotheek om de medicjnen te kopen.
En we hadden gelijk wat de tijd betreft want opeens is de hal leeg en klokslag 5 uur sluitde dokter de deur. Weer wat geleerd!!

We gaan naar de kinderen terug en als we aankomen zijn ze net aan het eten. Het eten ziet er goed en gevarieerd uit en ze zitten gezellig aan de tafel buiten. Het blijkt dat er een nieuwe kok is die het prima doet en aardig is. We maken kennis met hem , zijn naam is Cleophace.We prijzen hem en zeggen dat we blij zijn dat de kinderen goed te eten krijgen.
We blijven praten met de kinderen en ze laten ons hun huiswerk zien . Margreth heeft schema,s gemaakt zodat er nu lijn zit in de tijden van spelen en studeren.
We laten flesjes water en een horloge bij Edeni achter en geven hem instructies hoe en wanneer hij de medicijnen moet innemen.
Daana nemen we met Margreth het verhaal van 1 van de kinderen door om te kijken wat we voor hem kunnen doen.
Dan gaan we terug naar Joy want we zijn toch wel moe en willen vroeg naar bed.
Het was weer een bewogen dag.
Lieve allmaal dank voor jullie leuke berichten ,
liefs van Sheila en Riekje