Hogekoorts, , Moonboots en 40 graden

Maandag 10 Februari
Gisterenavond voelde ik mij doodziek en ben bij thuiskomst direct naar bed gegaan. Waarschijnlijk hebben we wat opgelopen tijdens de vliegreis of in de daladala. En vannacht ben ik compleet overrompeld door hoge koorts , ik was doodziek. Heb toen toch maar besloten om de antibioticakuur te gebruiken. Nu lig ik in bed en hoop dat de antibioticakuur snel zijn werk zal doen. Toen ik deze nacht mij zo beroerd voelde moest ik denken aan Ezra . Afgelopen dagen zag ik hem in Sanganigwa in bed liggen. Hij had toen ook hoge koorts en hij lag daar zachtjes te zuchten op een warm dekentje met de laaghangende zon op zijn bolletje !! En er is dan geen gezellige moeder die lekker voor je zorgt. Je opschoot neemt ,sinasappels perst en verhaaltjes voor leest. Ik had zo,n medelijden met hem . Het krijgen van malaria aanvallen behoort bij hun bestaan, ja kinderen hebben hier een echt hard bestaan. De sisters zorgen heel goed voor de kinderen maar er gaat toch niks boven een moeder Sheila gaat met Bakari naar de Veta om nog een paar zaken te regelen. Ik was graag me gegaan maar ben dolblij dat ik in bed mag blijven!!! Sheila gaat ook nog naar Sanganigwa om een rugzakje met inhoud bij de Sisters afgeven want er is een nieuw jongetje in Sanganigwa aangekomen. Hij is nadat zijn moeder hem 3 dagen zonder eten of water alleen in huis had achtergelaten door de buren naar het ziekenhuis gebracht. Hij was compleet uitgedroogd !! De maatschappelijk werkster heeft hem nu bij de sisters in Sanganigwa onder gebracht omdat zijn moeder spoorloos verdwenen is. Het is een ontzettend zielig verhaal. De tranen springen ons in de ogen.We hopen dat alles goed met hem mag gaan en hij zich na een tijdje op zijn gemak en thuis mag voelen in Sanganigwa. Je hart breekt als je bedenkt wat dit jongetje heeft meegemaakt.
Sheila komt toch ook terug met leuke verhalen , het jongetje was heel blij dat hij ook een rugzakje heeft gekregen. En ze heeft een herder gezien die zijn hele kudde koeien liet grazen langs de weg! Ook liep er een jongetje op de weg ,dat bij onder zijn schooluniform,.......... moonboots aan had. En dat bij een temperatuur van 35 graden Celsius!!!. Ik heb het al zo warm en krijg het spontaan nog heter bij het idee alleen a!! En voel echt medelijden met het arme kind. Maar waarschijnlijk is hij apetrots op die mooie moonboots en vindt het geen enkel probleem !!! Thuis gekomen verzorgt Sheila mij als een moederkloek!! Super !! Maar ik maak mij zorgen want Sheila gaat ook steeds meer hoesten. Ik hoop dat zij gevrijwaard blijft van het soort griep dat ik heb. De antibioticakuur begint zijn werk te doen . En zeker na een opbeurend telefoontje van Henk en Tobias voel ik mij ineens een stuk beter!! Helaas begint Sheila de zelfde verschijnselen , die ik deze week had , te vertonen!

Dinsdag 11 Februari
Afscheid van Anton.
Na een redelijke nachtrust voel ik mij al weer iets beter! Maar Sheila voelt zich niet echt goed en we besluiten om vandaag ons heel rustig te houden en weinig te doen .We willen wel even Anton gedag gaan zeggen Want hij vertrekt morgenochtend vroeg weer naar Mwanza .Dus gaan we, heel langzaam lopend, op weg naar het centrum. Het is heel gezellig met Anton en we wensen hem Safari njeema, een hele goede reis en een succesvol studiejaar toe . We gaan bij de bank langs en Mr. N . zorgt voor een aantal bankpapieren die we nog nodig hebben. Onderwijl gaat het steeds slechter met Sheila en zij weet zich maar amper overeind te houden terwijl ik met mr.N. de zaken afhandel. Mr N. vindt het maar niks dat wij ziek zijn en kijkt bezorgt toe! We bezweren hem dat we nu direct naar huis gaan en rust zullen nemen. Thuis gekomen duiken we direct weer in bed. Sheila blijft gelukkig de rest van dag in bed en heb ik , omdat ik mij al weer wat beter voel, nu de kans om haar te verzorgen. Al is het wel een beetje zo van : “ de lamme leidt de blinde” .
Lieve allemaal , we genieten van jullie reacties en voelen ons er door gesterkt, dus...........blijf schrijven.
Liefs van Sheila en Riekje