De laatste dagen

Dinsdag 15 november.

We zijn al weer vroeg op weg naar Sanganigwa B. En krijgen direct, een prachtige werktekening aangeboden , gemaakt door de captain van het football team, om de toilet en wasgelegenheid te verbeteren.
Geweldig!! Wat zijn het toch bijzondere jongens en wat een mooi plan , zeker met de note er onder :”God bless my plan” Wij zijn echt aangedaan.
Gezamenlijk wordt er besloten welke materialen er moeten worden gekocht om morgen aan de slag te kunnen gaan om dit plan te realiseren.

De levensgevaarlijke open waterput hebben we inmiddels laten afsluiten dmv een houten luik met deksel ontwerp van Aly. En niet te vergeten het slot. Het wachten is nu op de komst van de door ons bestelde mechanische waterpomp .De pomp wordt tot grote vreugde van iedereen deze ochtend af geleverd en geïnstalleerd. Het systeem is geweldig simpel en degelijk, het lijkt op een fitness apparaat( steps).
Sister Chrispus mag de “openingsceremonie”verrichten en stept er lustig op los,het systeem werkt perfect en binnen enkele ogenblikken stroomt het water uit de slang.
De kinderen willen het allemaal proberen en hebben de grootste lol dat het zo goed werkt.
Sheila en ik zijn zo blij dat de kinderen nu op een veilige manier water kunnen tappen.

Woensdag 16 november.

Vandaag gaan we aan de slag met het project om een schutting te maken en de toilet en wasgelegenheid te verbeteren. De kinderen willen zo snel mogelijk aan de slag gaan.
De taken worden verdeeld, alle jongens helpen mee oom een geul voor de schutting te graven . Aly Kabba is in geschakeld en even later is iedereen aan het werk onder zijn en Mtetwa,s bezielende leiding. Na een dag hard werken staat er een prachtige omheining ,is de deur geplaatst en kunnen alle deuren ook op slot. Kledinghaken op de muur en nieuwe emmers voor water maken het helemaal af.
Iedereen is trots op het resultaat en blij dat ze er allemaal een bijdrage aan hebben kunnen leveren.
Er wordt zelfs een tekening op de omheining gemaakt met de aanwijzing: Boys / Girls.

Donderdag 17 november
In afwachting van de komst van de nieuwe matrassen die we hebben besteld, worden de slaapzalen en bedden grondig schoongemaakt.
Aly is samen met een aantal andere jongens bezig om de kapotte bedbodems te repareren.
Boven de bedden komen ook plankjes met haken om kleding op te hangen.
Wij hebben Aly gevraagd om, als verassing voor de jongens, voor elke slaapzaal een spiegel te maken.
Als deze aan de muur bevestigd worden kent het enthousiasme van de jongens geen grenzen.

Het is onze laatste dag en we willen eigenlijk ook nog even, nadat ze zo hard gewerkt hebben, met de kinderen naar het strand.
In een mum van tijd staat iedereen klaar en gaan we naar het strand.
Daar dansen en zingen ze voor ons .
Ze genieten van de zee, terwijl wij, toch angstig omdat we niet weten of ze wel goed kunnen zwemmen ,toekijken.
Gelukkig gaat alles goed en worden er nadat iedereen weer een beetje droog is ook nog leuke acts ten beste gegeven. Wij genieten en zijn geroerd door deze bijzondere kinderen.

Wij eten bij de zusters die een heerlijk afscheidsdiner voor ons hebben bereid.
Er worden foto,s gemaakt en toespraken gehouden. Wij krijgen een bijbel en omslagdoek met een foto van Maria er op.
Met tranen in de ogen bedanken wij hen.
Daarna gaan we naar de jongens, we hebben rijst en bonen en gedroogde visjes voor ze gekocht.
Hiervan hebben ze een feestmaal gemaakt dat geserveerd wordt aan de nieuwe tafels .Ze hebben de tafels mooi opgedekt , met de borden , lepels en bekers die we voor hen hebben gekocht.
Ze genieten ervan dat alles er zo mooi uit ziet en zijn blij en trots dat ze er zelf zoveel aan hebben kunnen mee werken om hun woonomgeving te verbeteren.

Vrijdag 18 november
Ja , willen er eigenlijk niet aan denken maar dit is toch echt de dag dat wij terug vliegen naar Nederland.
Wij zijn vroeg uit bed , koffers staan klaar, want wij willen zo veel mogelijk tijd hebben om afscheid te nemen van de kinderen.
De laatste uren vliegen voorbij en voor wij het weten rijden de auto,s voor om ons naar het vliegveld te brengen.
Zuster Chrispus en veel kinderen gaan mee om ons uit te zwaaien.
De vrienden die wij hier gemaakt hebben en die ons fantastisch hebben geholpen zijn ook gekomen om ons een goede reis te wensen.
Het wordt een hartroerend afscheid met veel tranen en omhelzingen.
In het vliegtuig raken we dan ook niet uit gepraat over onze ervaringen en belevenissen met deze bijzondere kinderen.

Wij zeggen tegen elkaar: “Ja, hier gaan we keihard voor werken” .
“De jongens en meisjes uit Sanganigwa B verdienen het om gesteund te worden.
Want ondanks de uiterst moeilijke omstandigheden waaronder zij leven , zijn ze opgewekt en gemotiveerd om het beste van hun leven te maken “