Wassen , reddingsvesten en visjes

Zondag 12 februari.
Zondag is, in tegenstelling tot het hollandse idee. hier de Wasdag. Het water is op dus moeten alle kinderen van groot tot klein met het wasgoed in een emmer op hun hoofd naar Lake Tanganyika gaan,1 uur en 1 uur terug lopen.Grote staven wit blauw gekleurde zeep gaan mee.Ze boenen en schrobben dat het een aard heeft tot alles klaar is .Nemen daarna zelf ook en duik en gaan daarna weer op weg naar huis. Voor mijn gevoel is de was al droog voor ze weer thuis zijn.
Wij gaan allerlei spullen in de opslagruimte op ruimen . Want daar wordt van alles verzameld , het gebeurd nogal eens dat, omdat het stroomt van de regen ,de kleintjes ijlings naar de slaapzaal spurten en vervolgens alles achter laten. De oudere jongens verzamelen dit , laten het drogen en leggen het in de opslag.
Daar ligt nu dus een bonte verzameling die weer uitgedeeld moet worden.
We gaan naar de markt en kopen als beloning na hun wasproject,ananas voor de kinderen, een echte tractatie voor ze.Want ze krijgen vrij wel geen fruit.
Voor deze dag hebben we nog een ander punt op ons lijstje, onderzoek doen of het mogelijk is een boottocht naar Kabunga te maken.Dit is de geboorteplaats van Mpehe.
Wij gaan naar het meer en raken ingesprek met de trotse eigenaar van een bootje dat ons wel wil vevoeren.
Al gauw blijkt dat het 4 uur varen is en dat hij de volgende dag pas weer terug gaat.
Indachtig Henks woorden dat je zulke dingen goed moet overwegen en zeker niet van geruststellende antwoorden moet uitgaan, mijn ervaring met grote wateropppervlakten en de wetenschap dat Lake Tanganyika het 2 na diepste meer is, zijn we zeer kritisch.
Bovendien is de weersverwachting niet geweldig.
Het bootje ziet er zeer gammel uit en reddingsvesten zijn in geen velden of wegen te bekennen.
Wel veel blikjes om te hoozen en als we navraag doen over het mogelijke aantal passagiers , krijgen wij helemaal allerlei angstige visioenen!!!!
Er blijkt nog een mogelijkheid over land te zijn maar dat is via Burundi!!!
Het was leuk om onderzoek te doen maar dit willen we het thuisfront niet aan doen en dus zien we er uiteraard van af!
Het is enig om alle bootjes te bekijken, mensen zijn aan het breeuwen en kinderen spelen en poedelen of doen de was.We mogen ook nog een hotel bekijken.
We hebben nog twee dekens en lakens nodig en kopen die op het nabij gelegen marktje.We zijn inmiddels allrounders wat de prijzen betreft.
6 vrouwen zitten op een rij en verkopen staven zeep en we kopen onderluid gelach van hen bij elk van hen een aantal staven zeep.
De lokale marktjes zijn geweldig we kijken steeds onze ogen uit door, de kleuren , diversiteit aan mensen en de waren die te koop aangeboden worden.
We blijven staan kijken bij een lokaal spelletje.Maar al gauw blijkt dat wij ook een bezienswaarigheid zijn want kinderen verschuilen zich huilend of lachend achter hun moeder.

Daarna gaan we op een vismarktje kleine gedroogde visjes, een soort soort sardientjes, kopen.
De vissers geven uitleg dat ze ze met een soort sleep net vangen en daarna op rooster 12 uur laten drogen.
Ze stinken, er is echt geen ander woord voor, enorm!!!
Maar de kinderen zijn er dol op en dan vinden wij het niet erg om gedurende de terugrit een tijdje in deze dampen te zitten.
Bij thuis komst in Sanganigwa is iedereen opgetogen over de visjes. Ik vraag hoe ze bereid worden en het blijkt dat ze nu weer eerst gekookt moeten worden voor ze gegeten kunnen worden.
Wij laten de kinderen met hun visjes achter en gaan naar huis.

Dank voor al jullie leuke reacties, veel liefs Sheila en Riekje