Ugali eten en bezoek aan de kapper

Zaterdag 11 februari.
Vandaag gaan we op bezoek bij Tim die bezig is om een vakschool op te zetten waar kansarme jeugd de mogelijkheid krijgt om een vak te leren, bv timmerman ,lasser ,kapper.Het is erg inspirerend om met Tim te praten want hij heeft veel plannen voor de kinderen en realiseert die ook.
Misschien kunnen wij vanuit Nederland ook wat voor hem betekenen? "directe lijn".Tevens biedt dit in de toekomst ook mogelijkheden voor de kinderen van Sanganigwa.Via via hebben we kennis gemaakt met 3 jongens ,we gaan bij hen op bezoek. We besluiten hen te helpen met de aanschaf van matrassen. Op zijn hollands onderhandelen we over de prijs en het lukt om ze voor de juiste prijs te kopen.'s Middags gaan we eten met Fungamali en ik heb hem belooft dat ik ook Ugali ga proberen.
Ugali is voor mij een dikke witte warme klont klei.Daarnaast worden bruine bonen en gekookte kool geserveerd.
Vervolgens neem je een klontje in je hand en kneed het tot een balletje en dat doop je in de bruine bonen en dan " hengel" je het naar je mond.Tenminste als het je lukt.
Fungamali lacht zich tranen als hij mij ziet hannessen, maar vindt het geweldig dat ik Ugali eet.Ik ben geslaagd voor deze" inburgerings test"
De smaak is voor mij eg flauw maar ik eet het wel allemaal op.Ik begrijp dat de kinderen het lekker en fijn vinden om Ugali te eten want het valt als een steen steen in je maag en geeft een goed gevuld gevoel.
Daarna kopen we fruit,bananen,ananas, tomaat en pinda,s.Bij aankomst in Sanaganigwa blijkt dat Isaya er ook is.De "Tanzaniaanse zoon" van Albert en Sylvia.
Hij zit nu dank op een private school en hij heeft het daar goed naar zijn zin.
Hij is blij om ons te zien,straalt, en belooft een briefje voor Albert en Sylvia te schrijven.We maken een afspraak om zijn school in Ujiji te bezoeken
Wij zien dat veel kinderen hoognodig naar de kapper moeten, want het is echt te warm voor ze om met zulk dik haar rond te lopen.
Sheila en ik gaan met de groep op bezoek bij de kapper. We maken foto's voor en na het bezoek.Daarna tracteren we ze op een soda.De kinderen voelen steeds aan hun heerlijke kale bolletjes.

Er moeten nog dekens en lakens aangeschaft worden dus gaan we op naar de markt .Daar hangen aan lijnen de uiterst kleurige fleech dekens en bont gekleurde lakens te wapperen.
De eigenaar is aardig en we kopen ze voor een goede prijs.
Terug in Sanganigwa worden we plechtig door Mpehe verzocht om in de dining room te komen.
Het blijkt dat hij een lied speciaal voor ons heeft geschreven en dit, met gebaren erbij, heeft in gestudeerd met de kinderen.
Ze willen het graag en ten gehore brengen.De kinderen zingen ons , onder leiding van Mpehe, vol overgave toe,het is zo ontroerend,de tranen rollen ons over de wangen.We krijgen na afloop de tekst aan geboden.Daarna gaan we buiten banaan met hen eten. Het begint al te schemeren en op eens gaan ze een sketch op voeren die als thema heeft: hoe een kind vanuit een onveilge situatie een goede opvang krijgt in Sanganigwa.Daarna gaan ze voor ons dansen. Iedereen geeft een eigen uitvoering, onder luid applaus van de toeschouwers,ten beste.Zelf de wachter danst mee.
Wij gaan weg want de kinderen moeten gaan eten.
We zijn nog steeds aangedaan door het gedicht en verbazen ons wat deze kinderen allemaal presteren zonder dat iemand hen daar in opvoedt of opdracht toegeeft.Deze liefde van hen voor ons voelt als een warme deken.
Wat bijzonder dat wij dit allemaal mogen meemaken.
Lieve familie en vrienden , we genieten van jullie reacties,dus........blijf ons schrijven!!!!!
Liefs van Sheila en Riekje