Markt, School, Rijst en Ziekenbezoek

Zaterdag 23 februari. Markt, School, Rijst en Ziekenbezoek
Robson komt ons al vroeg halen want we gaan samen met Tokeo naar Manjovu om zijn opleiding te bezoeken. De tocht is werkelijk prachtig. We genieten van de groene heuvels en schitterende vergezichten. Dit gebied staat bekend om zijn bananen en ananas plantages.
Tijdens de tijdens de tocht komen we heel veel mensen op de fiets tegen. Ze vervoeren, geladen als pakezels, enorme kammen bananen die aan weerskanten van hun fiets hangen. Het is een heuvelachtige landschap. Bergafwaarts op de fiets lukt het redelijk, al is het een enorme kunst om de zwaar beladen fietsen in balans te houden en veilig de helling af te sjeesen. Maar we zien hoe moeizaam en langzaam het gaat om met de zwaar beladen fiets de heuvels weer op te komen. Ze duwen de zwaar beladen fietsen stapje voor stapje de heuvel op.
De manden met ananas , hoog opgestapeld op de bagagedragers zijn ook heel lastig om in balans te houden.
Uren zijn ze onderweg om hun waren te verkopen. We hebben een enorme bewondering voor al deze mensen die bij deze temperaturen en op deze manier hun koopwaren vervoeren en er ook nog bij kunnen blijven lachen!!! Na een tijdje komen we bij de lokale markt aan en we besluiten om 3 kammen bakbananen en ananas te kopen. Het is er overvol,de verkopers hebben een kleedje uitgespreid met daarop hun handelswaar. Er komen kennelijk weinig buitenlanders op deze markt ,wij zijn echt een bezienswaardigheid!! Er wordt gelachen en iedereen wijst ons op zijn koopwaar .We krijgen uitleg over het verschil tussen eet en de diverse soorten bakbananen. Heel interessant om te horen. Ondertussen is er, omdat iedereen wil dat we de bananen bij hen kopen ,geen beginnen aan om rustig te overleggen bij wie we wat zullen kopen .We vragen aan Tokeo om een keus te maken en onderhandelingen over de prijs te voeren. Hij doet het perfect , houdt iedereen tevreden en hij koopt de bananen voor een mooie prijs. Even later worden we onder grote belangstelling met 3 kammen bananen naar de auto begeleid. Tokeo en Robson dragen schijnbaar moeiteloos de kammen die per stuk …30 kg blijken te wegen !! We realiseren ons opeens dat de mensen die we op de fiets zijn tegen gekomen minimaal 4 kammen en dus 120 kilo op de fiets vervoerden!!! Wat een ongelofelijke krachtinspanning!! We vervolgen onze reis en na een half uur bereiken we Lake Tanganyika Teachers Training College. Het ligt op een mooie landelijk locatie. We worden door de directeur ontvangen, en tijdens de wandeling naar zijn kantoor geeft hij ons een rondleiding. We bekijken de lokalen en slaapzalen. We ontmoeten docenten en medeleerlingen. We maken foto,s en even later worden we in het kantoor ontvangen. De directeur steekt de loftrompet over Tokeo! Hij is een uitstekende student!. Tokeo is zichtbaar blij met het compliment. Hij wil heel graag een goede docent worden en doet daar enorm zijn best voor. Daarna geeft de directeur ons informatie over de inhoud en de kosten van het laatste studie jaar van Tokeo. We weten nu ook wanneer de betalingen voor het 2e jaar gedaan moeten worden en zeggen toe dat Tokeo daar zorg voor zal dragen. Nadat we de directeur en onderdirecteur een mooie pen van Luijckx Makelaardij hebben gegeven vertrekken we weer. Als we weer langs de markt komen gaan we op ananas jacht. Er komen 2 dames ,met een baby op de rug, aangelopen .Ze adviseren ons waar we het beste de ananas kunnen kopen. Ze brengen ons naar een plek op de markt en daar zitten 10 ananas verkopers op een rij!! Ze kijken ons verwachtingsvol aan, we overleggen over de prijs en besluiten om bij hen allemaal 2 ananassen te kopen .Het wordt een heel gedoe en gelach, we hebben echt veel plezier en genieten . De ananassen worden met een touwtje aan elkaar gebonden zodat je ze per twee stuks kunt dragen. Heel erg handig!!. De dames helpen ons om de ananassen naar de auto te brengen. Uiteraard belonen we hen voor de hulp. Op de terugweg bedankt Tokeo ons voor het bezoek aan zijn opleiding. Hij waardeert het enorm dat we op allebei de locaties zijn gaan kijken. We brengen hem terug naar het centrum spreken af hoe laat we maandag bij de bank zullen zijn om zijn schoolzaken te regelen.
Bij thuiskomst wacht Mr Mwenge ons op , hij heeft ons gevraagd om met hem mee te gaan naar twee voedselprojecten voor weduwen en weduwnaars. Bij de eerste bijeenkomst worden we op het erepodium neergezet en vertellen we wie zijn en wat we in Kigoma doen. Het is een bijzondere bijeenkomst. We zingen met de mensen en ze omarmen ons. Daarna helpen we met het uitdelen van de zakjes rijst. De mensen bedanken met tranen in de ogen, het is waarschijnlijk het enige voedsel dat zij deze week krijgen. Daarna gaan we naar een loodsachtig gebouwtje waar een zelfde bijeenkomst plaats zal vinden. Als we arriveren zijn er al veel mensen aanwezig. Er wordt muziek gemaakt en getrommeld. Een leuke oude vrouw pakt onze hand en begint met ons te dansen. Een van de medewerkers van Joy in the Harvest die ook bij deze bijeenkomsten helpt begint te zingen , wij krijgen kippenvel van zijn prachtige stem !!! Hij zingt zo fantastisch, de mensen klappen enthousiast en zingen en dansen uitbundig met hem mee. Het is een mooie en vrolijke bijeenkomst. Er zijn zoveel mensen gekomen dat we zakjes rijst te kort komen. Er wordt gauw rijst bijgekocht zodat we iedereen een zakje kunnen geven. Iedereen is blij. Opeens duikt een oude vrouw op de grond , tot haar grote schrik stroomt de rijst op de grond. Gelukkig heb ik nog een plastic zakje en helpen we haar de rijst te verzamelen.
We zijn vlakbij Baptist Hospital , het ziekenhuis waar het kleine jongentje Azol wordt verpleegd en gaan hem bezoeken. Mr Mwenge wil de vader en het jongentje ook ontmoeten. Zijn medewerkers gaan ook mee. Als we de zaal binnenkomen ligt Azol stilletjes in het grote bed. Zijn wond is nog niet zo lang geleden verschoond en dat was nog al pijnlijk. Het is hem aan te zien dat hij er nog van bij moet komen. Als hij even later bij zijn vader opschoot zit , verschonen Sheila en ik zijn bed. We hebben ondergoed en kleertjes en een grappig kussentje in de vorm van een haas met lange oren voor hem meegebracht. Voor de vader hebben we ook kleren meegenomen. Hij bedankt ons ontroerd voor alles..Even later zit Azol leuk aangekleed in een fris bed. Hij kijkt met grote ogen naar het konijn en voelt voorzichtig aan de lange oren. Van de verpleegkundige krijgen we te horen dat hij zeker nog een paar weken moet blijven en dat er de volgende week nog onderzoeken gaan plaats vinden. We hopen dat de medicijnen zullen aanslaan. De medewerkers en Mr Mwenge zijn ook nog op bezoek gegaan in de andere zalen. Zij kennen veel mensen en kijken of ze hulp kunnen bieden. Ook zingen en bidden ze met de patiënten. De hele zaal zingt mee ,de mensen stellen hun bezoek zeer op prijs. Wanneer Sheila en ik een kijkje in de zalen nemen krijgen een geheel nieuwe visie op het fenomeen Ziekenbezoek en Mantelzorg. Want tijdens de bezoekuren kun je een zieke bijna niet meer in het bed ontdekken omdat hij wordt omringd door pannetjes met eten en….. het bezoek dat, als een warme mantel der liefde, gezellig met zijn allen bij de patient in bed zitten.
Als we weer thuis zijn staan we bol van de indrukken van deze dag. We slapen als rozen!!!
Lieve familie en vrienden dank voor jullie leuke reacties op ons verslag. Heel erg leuk en lief!!