Zaterdag 2 Maart Huisbezoek

Zaterdag 2 maart
We hebben in het centrum een afspraak met Adoneth en Isaya. Isaya en Adoneth kunnen goed met elkaar opschieten. We zijn heel blij met Adoneth, ze vertaalt alles en heeft engelen geduld. We maken afspraken tav schoolzaken Het geeft een goed gevoel dat alles nu geregeld is. Adoneth zal maandag met ons meegaan naar de school van Isaya. En ze belooft Isaya te helpen om mailtjes te schrijven naar Albert en Sylvia. We krijgen van Isaya een brief mee voor Albert en Sylvia.
Wanneer we de bedelaars aan de overkant weer van brood voor zien, doet een passant Sheila opeens een huwelijksaanzoek!! Hij is reuze opdringerig en Sheila vindt het super irritant. Gelukkig weet Adoneth de zaak te pareren!! We lopen naar het centrum en gaan met Adoneth naar de sisters. Zij vinden het belangrijk om kennis met haar te maken. Adoneth gaat de sisters helpen met een aantal dingen en zij heeft ook al kennis gemaakt met de kinderen van Sanganigwa. De kennismaking verloopt prima het is of ze Adoneth al jaren kennen en de sisters zijn blij met de toegezegde hulp. Ook bespreken we met de sisters het plan dat 1 van de kinderen die volgend jaar bij de Veta de opleiding tot monteur wil gaan volgen bij Robson zal gaan kijken om zich te orienteren.
Daarna gaan we bij het huis waar Isaya woont kijken. De timmerman is bezig met de laatste reparatie te verrichten en we geven hem complimenten. Alles wat hij al gemaakt heeft ziet er keurig uit. Hij is vereerd bedankt ons hartelijk.
Dave en Michelle zijn volgende week een paar dagen weg en daarom gaan we nu naar hen toe om afscheid te nemen. We wisselen adressen en verhalen uit. Michelle vertelt dat het iets beter met Azol gaat maar dat hij nog een tijdje in het ziekenhuis moet blijven. Wij zijn blij voor Azol dat het iets beter met hem gaat.Dan nemen we hartelijk afscheid en wensen hen veel succes bij al de mooie projecten waar ze mee bezig zijn. We hebben hele bijzondere dingen met hen meegemaakt.
Als we weer in bij Sanganigwa aankomen zijn de kinderen nog druk in de weer met oefenen en voorbereiden van de acrobatiekvoorstelling voor morgen. We mogen het eigenlijk nog niet zien, dus gaan we ergens anders zitten en schrijft Sheila alvast namen op de buttons. Die hebben we nodig voor de foto,s die we van de kinderen willen. Vorig jaar hebben we ook zo,n serie gemaakt en het is leuk om te merken dat sommige kinderen die button nog steeds hebben en ook dragen. Als iedereen klaar is maken we foto,s Het wordt een een echte poseer sessie, want als 1 kind met een bloem in zijn hand op de foto gaat, wil iedereen dat ook. We hebben nog net genoeg licht als het laatste kind op de foto gaat want de kinderen willen steeds kijken hoe iedereen er op staat! foto,s van de hele groep. Het is dus een hele kunst dat we tussendoor kans hebben gezien om groepsfoto,s te maken met ons, de kinderen en sister Laetitia. Hierna hebben nog een bespreking met de oudere kinderen, na afloop maken we hen blij met een rugzak.
We gaan bijtijds weg want we hebben een afspraak voor het” afscheid en tot weerziens etentje” met Amuri en Simon. Het is een boeiend en heel gezellig etentje en horen grappige details : Simon de advocaat vertelt ons dat iemand een paar keer poffertjes voor hem heeft gemaakt en dat hij er echt dol op is! Amuri de Tanzaniaanse jongen slaakt op eens de kreet: “Doei” en vertelt dat hij een paar maanden in Gorichem heeft gewoond.
Maar voor Simon is het ook een beetje een droevige avond, hij vertelt dat hij echt moeite heeft om te vertrekken zo geraakt is hij door de mensen waar hij mee bezig is geweest. Hij weet zeker dat hij hier nog vaak terug zal komen. We begrijpen zijn gevoel heel goed! We lopen een stuk met Simon en Amuri mee, want hun hotel ligt op onze route. We vinden het fijn dat we hen hebben leren kennen ,nemen afscheid ,beloven mailcontact te houden en wensen Simon een goede reis.
De trein is net gearriveerd en honderden met tassen en koffers beladen mensen stromen het station uit als we met de taxi het station willen passeren. Het is ongelofelijk om aan te zien hoe bussen en taxi ,s zich door de mensenmassa wurmen,we durven bijna niet te kijken. Er rijden auto,s zonder verlichting, bussen rijden plotseling achteruit , daar tussen door flitsen brommertjes met mensen achterop ……een grote chaos, we slaken voortdurend kreten van schrik …………….het is echt levensgevaarlijk!! Het duurt een hele tijd voordat onze taxichauffeur zonder schade aan te richten zich er tussen door weet te werken. We zijn nog helemaal verhit als we bij Joy aan komen. En weten niet wat we zien als het hek wordt open gedaan door de nachtwaker. Hij ziet er uit als een Noordpoolreiziger want ……….hij heeft twee donzen ski –jacks over elkaar heen aan, een sjaal tot aan zijn neus opgetrokken en een wollen muts op!! Ja, …… daar kan Sheila die het hier s,nachts soms ook een beetje koud vindt echt niet aantippen!!!!