Nieuwe vrienden en een grote verrassing

Woensdag 5 Februari
Onze gastheer en vrouw hebben vrienden die hen de komende 2 jaar gaan helpen. Wij logeren in het huis waar de vrienden gedurende 2 jaar zullen verblijven. Op de stoep voor het huis is een mooie tekening gemaakt om hen welkom te heten. We maken kennis met Hal en Sue en het voelt meteen goed en gezellig aan. Echt fijn om met hen het huis te mogen delen. Ze zijn doodmoe van de reis vanuit Texas naar Tanzania en wij hebben nog de hele maand om met elkaar te praten dus laten we hen verder alleen.Wij gaan naar Margreth omdat we afspraak met Richard hebben. Hij is 22jaar en woont alleen in een piepklein kamertje. En probeert zoveel mogelijk om werk te vinden om in zijn levensonderhoud te voorzien.Daarnaast leunen zijn moeder en 3 broers en 1 zusjes op hem.Hij wordt ondanks dat hij niet bij hen inwoont toch gezien als de man van de familie. Hij voelt zich heel verantwoordelijk voor hen. Daarom is hij zwaar teleurgesteld dat de opleiding tot kok waar hij zich op had verheugd niet door gaat. Hij ziet er zeer terneergeslagen uit. Margreth vertelt hem wat wij voor alternatieven hebben bedacht. Daar fleurt hij een beetje van op. Zeker als hij hoort dat wij vanmiddag met Bakari naar de Veta gaan om te kijken of er nog wat aan te doen valt.
Samen met Bakari staan we om 13.00 uur zijn we bij de Veta Na een tijdje kunnen we bij de directeur van de Veta terecht. We stellen ons voor en Bakari geeft een overzicht hoe het met de situatie van de jongens is gesteld en steekt een vurig pleidooi voor hen af. Hij vraagt of er toch misschien mogelijkheden voor hen zijn om tot de opleiding te worden toegelaten . De directeur gaat overleg plegen en roosters bekijken. Na een tijdje heeft hij een grote verrassing voor ons ……………… er blijkt toch plaats te zijn voor alle drie de jongens.!!!!! Bakari en wij stralen van vreugde en bedanken de directeur hartelijk. Bakari zal de jongens zo snel mogelijk op de hoogte stellen. We zijn heel benieuwd naar hun reactie. Wij krijgen de benodigde formulieren mee zodat we het geld op de rekening van de school kunnen storten. Bij de bank aangekomen nodigt mr Nassorro ons uit aan zijn bureau. Zodat we rustig alles kunnen invullen. Dat is echt fijn , want het luistet allemaal heel nauwkeurig . En het valt niet mee om in een overvollebank op een heel klein plateautje en onder grote belangstelling alles in te vullen. En dan moet je ook nog al het geld onder de zelfde belangstelling ,gaan uittellen.Mr Nassorro begrrijpt dit als geen ander. En daarom regelt hij dit allemaal voor ons. We voelen ons echt VIPS! We vullen alle formulieren in en geven hem het geld en hij handelt de zaak verder af en komt terug met de betalingsbewijzen. Dat is geweldig want er staan dikke rijen voor de loketten en het scheelt ons uren wachttijd. We voelen ons bevoorrrecht door de behandeling en bedanken hem hartelijk. Hij zegt blij te zijn iets terug te kunnen doen als dank voor wat wij voor de kinderen van Kigoma doen. Hij is echt aardig we zijn blij dat we zo,n goede vriend hier hebben. Terwijl wij aan het bureau zaten probeerde Jimmy , de jongen met het syndroom van Down, onze aandacht te trekken. We hebben hem vorig jaar ontmoet en kennelijk had hij ons gezien en hij wilde ons beslist groeten en omarmen. Hij is altijd in de buurt van de bank te vinden en iedereen kent hem. Dus als we buiten komen rent hij op ons af. Heel leuk om hem weer te zien. We weten zeker dat we hem gedurende deze weken vaak zullen zien. Vanavond zijn we naar de bijeekomst van missionarissen geweest.Het is interressant om te horen waar iedereen mee bezig is . Dave en Michelle zijn er ook . Het is goed om hen te zien. We zijn heel blij om te horen dat het heel goed gaat met de kleine jongen Azol.Hij is het jongetje dat wij vorig jaar naar het ziekenhuis hebben gebracht en bijna dood was. Ze nodigen ons uit om een van deze weken met hen mee te gaan naar hun foodprogram in Simbo. Dan kunnen we zelf zien hoe het met Azol gaat. Na de bijeenkomst praten we nog even na met Sue en Hal. We zijn allemaal moe dus gaan we op tijd naar bed. We zijn benieuwd om morgen de gezichten van de jongens te zien nu blijkt dat ze toch kunnen starten met de opleiding. Het was weer een enerverende dag maar wel een met een gouden rand!
Liefs van Sheila en Riekje