Simbo,warme lijfjes en eten voor 232 kinderen

Vrijdag 21 Februari We zijn heel vroeg opgestaan want we hebben een strak gepland programma vandaag. Na het ontbijt komt Sovu ons ophalen. Eerst gaan we naar Sanganigwa omdat Nathan en zijn vrienden Sister Margreth willen bezoeken. Deze jongens uit Belgie zijn hier 4 maanden , lopen stage en hebben Sociaal werk en Sport gestudeerd. Zij vinden het interessant om met sister Margreth over social werk te praten en de kinderen te ontmoeten. Zij zullen in onze afwezigheid ook een sportprogramma met met de kinderen gaan doen. Bij aankomst in Sanganigwa, vertelt Sister Margreth ons dat zij een van de oudere kinderen voor een test naar het ziekenhuis heeft gestuurd .i.v.m aanhoudende buikpijn.
Nathan belt ons dat de afspraak helaas komt te vervallen en dat hij en zijn vrienden volgende week op bezoek komen. Wij regelen wat afspraken met Margreth en vertrekken naar de Pefa waar we Dave en Michelle ophalen om naar hun Foodprogram in Simbo te gaan. Het is vandaag heel warm en we rijden gewapend met veel containers met water naar Simbo. Een tocht van 3 kwartier door een mooi ,groen en heuvelachtig landschap. Bij dit voedsel project zijn wij vorig jaar ook op bezoek geweest. Dave en Michelle hadden ons vorige week al uitgenodigd om mee te gaan naar Simbo maar omdat we ziek waren hebben we het naar vandaag verplaatst. De kinderen uit Simbo, die gehoord hadden dat wij weer in Kigoma waren, zijn namelijk gelijk aan de slag gegaan om dans en muziek in te studeren om ons te verwelkomen. Als we arriveren worden we hartelijk begroet door de kinderen en door de mama,s die bezig zijn om het voedsel te bereiden. Een van hen is de mama van Azol. Het kleine jongetje dat wij vorig jaar naar het ziekenhuis hebben gebracht. Ze omhelst ons en zegt met tranen in de ogen zo dankbaar te zijn voor wat we voor Azol hebben gedaan. We zijn ontroerd .Michelle vertelt later dat zijn moeder van af het moment dat hij uit het ziekenhuis is gekomen zich inzet om actief voor het Foodprogram. Daarna worden we uitgenodigd om in het kerkje te gaan zitten , daar is het ietsje koeler.De kinderen proberen allemaal om naast ons te komen zitten en we zitten dus ingeklemd tussen allemaal warme lijfjes op de bank. Ze laten mij de wasknijper zien die ze, in een bepaalde kleur, uitgereikt hebben gekregen .Dat is het systeem om straks groepjes te maken en het uitdelen van het eten overzichtelijk te laten verlopen .Daar het veel tijd kost om het eten te bereiden gaat de dienst vast van start en worden we met zang en dans en toespraken hartelijk welkom geheten bij deze dienst. Het is hartverwarmend hoe uitbundig we worden toegezongen. Daarna volgen lessen in hygiene , en wordt er een interactief spel op gevoerd om de kinderen van alles te leren. Ze zijn heel geinteresseerd en doen enthousiast mee met Dave en Michelle. Ondertussen begint de temperatuur in het kerkje , gevuld met 233 kinderen en 16 volwassenen flink op te lopen. En al snel beginnen de eerste kleine kinderen ,ondanks de luide muziek en het gezang, te knikkebollen. Niet zo verwonderlijk want ze zijn al om 5.30 uur opgestaan! Een klein meisje is al op mijn schoot in slaapgevallen en in mijn andere arm heb ik een klein jongetje. Vlakbij dreigt het volgende kleintje in slaap te vallen. Sheila, snelt toe om hem opschoot te nemen. De kinderen slapen gewoon door als we ze achterin het zaaltje op een matje neerleggen.Ze worden wakker gemaakt als het uitdelen van het eten begint. Het is een hele organisatie om het eten uit te serveren en alle kinderen van drinken te voorzien. Want de kinderen hebben vaak een broertje of zusje op de rug en proberen dan ook nog twee bordjes en twee overvolle bekers met water, door de op de vloer gezeten massa met kinderen, te loodsen. We schieten te hulp en uiteindelijk heeft iedereen eten en drinken en wordt er hard geklapt voor de dames die gekookt hebben.We hebben bewondering voor Dave en Michelle die dit project hebben opgezet.
We helpen met opruimen en de kinderen wassen af. Zij zeggen dat we altijd hartelijk welkom zijn in hun dorp.Tegen zessen rijden we terug. Het bijwonen en helpen in Simbo is een bijzondere en in alle opzichten heel warme belevenis voor ons!
Veel liefs van Sheila en Riekje