Woensdag 20 februari Zaagsel en Zendelingen

Zaagsel en Zendelingen
Gewekt door gezang van de moskee uit de buurt om 5.30 uur kunnen we niet meer in slaap komen. Dus na een vroeg ontbijt lopen we naar het centrum en gaan naar het internet cafe. Na lang wachten zijn we aan de beurt. Ondertussen hebben we gebeld om allerlei dingen en afspraken te regelen.
We moeten eigenlijk net zoals veel mensen hier 2 telefoons hebben . Want de verbinding is vaak niet geweldig. .Vandaar dat Sheila nu dus ook steeds staat te bellen.
Tijdens het werken aan het blog komt Mr .K binnen we hebben vorig jaar kennis met hem gemaakt en zijn bij zijn organisatie wezen kjiken.Ik besluit om hem te vragen of hij misschien kan helpen om een oplossing te vinden voor een jongen die nu Pre Form 5 wil gaan doen maar niemand heeft die hem kan helpen.Mr K zegt dat hij de jongen graag wil spreken.Nadat ik mijn verhaal voor het blog heb afgemaakt en wil verzenden blijkt dat het onmogelijk is om het te verzenden.En iedereen die er verstand van heeft haalt alleen de schouders op en zegt het gevleugelde woord: "Absent"
Daar het nu de 6e keer is dat door blikseminslag ,stroom storingen en allerlei andere oorzaken, niet lukt om het verslag te plaatsen wordt ik echt helemaal desperaat.Iedere keer kan ik weer helemaal opnieuw beginnen en we vinden het super vervelend dat jullie nu niks van ons horen.Sheila heeft medelijden met mij en vindt het ook echt vervelend. Omdat we een afspraak hebben met Adoneth die inmiddels in het internet cafe is gearriveerd , besluit ik de frustratie maar van mij af te laten glijden.
We gaan op bezoek bij de timmerman die de bedden gaat maken. En daar onze vriend Ally Kabba al voorde Sisters aan het werk is hebben we een andere timmerman gevonden. Maar omdat we hem niet kennen willen we naar zijn werkplaats gaan en eerst kijken hoe en waar hij werkt voor we beslissen of we met hem in zee gaan. We arriveren bij het gebied waar veel timmer werkplaatsen zijn. Iedereen komt op ons af.Maar Adoneth die met ons mee is om te vertalen wimpelt iedereen keurig af. Ze vertelt wat we komen doen en dat we al een afspraak met een timmerman hebben.De timmerman laat ons zien wat hij maakt. We vragen welk hout hij gebruikt voor de bodem van de stapel bedden en welk hout voor de zijkanten. Iedereen is stomverbaasd dat wij allerlei dingen vragen , want het is absoluut niet gebruikelijk en zeker niet voor vrouwen om je daar mee te bemoeien. Maar ja we hebben inmiddels al ervaring!! De timmerman laat ons van alles zien en demonstreert zijn machines. Aangezien je hier niets kan doen zonder een groot publiek om je heen slaat iedereen onze verrichtingen, onder veel lacherig commentaar gade. Als duidelijk is dat we met hem in zee gaan, wil iedereen natuurlijk graag horen wat wij gaan betalen . Maar Sheila en ik hadden al met Adoneth besproken dat we in het huis van Tim Kelly de onderhandelingen over de prijs zouden voeren. We zeggen gedag en geven de medewerkers van de timmerman een pen en stappen in de auto.De timmerman geeft ons een goede prijs en we zijn trots dat alles zo goed is verlopen. De timmerman is ook blij en geeft ons nog wat korting. Hij denkt alles volgende week klaar te hebben.Daarna gaan we door naar Sanganigwa.
De kinderen zijn terug van school en laten ons van alles zien en willen graag dat we weer kleren met hen gaan repareren . Dat zijn weer hele stapels ,dus maken we een planning. Want we hebben het naaigerei ed nog in de tassen in Joy. Na overleg met de Sisters om de moeilijkste reparaties op de machine te doen blijkt dat de machine stuk is . We geven geld om hem te laten repareren.Want zoals we weten is Stiven heel handig met de machine en wil hij graag de grote klussen doen. En de Sisters vinden het leuk dat hij dat kan. We lopen het hele terrein rond. Het blijkt dat de waterpomp hapert en we laten hem klaarzetten zodat hij meegenomen kan worden voor reparatie.Omdat de Sisters " nieuw" zijn
vertellen we hen dat er in hun administratie een bon van de waterpomp moet liggen en dat het w.s nog onder de garantie valt.Ze zullen het garantiebewijs klaar leggen.
Samen met Sister Laetitia zij is Tanzaniaans en spreekt goed Engels nemen we de situatie en schoolresultaten van een aantal kinderen door.
We leggen hen uit dat in overleg met Myrna , Sheila en ik proberen om voor een aantal van de oudere jongens sponsors te vinden. En omdat we met Tim Kelly, het opvanghuis en de trade school steunen we nu ons Project de naam " Pamoja = Samen hebben gegeven.Dat vinden ze heel mooi grijpoen onze handen en zeggen plechtig " Pamoja" als bevestiging : Wij werken ook met jullie samen.Heel ontroerend.
Daarna gaan we terug naar Joy omdat we een uitnodiging hebben gekregen om een bijeenkomst voor allerlei zendelingen die hier werkzaam zijn bij te wonen.Tijdens de bijeenkomst stelt iedereen zich voor en het is heel interesssant om te horen waar en hoe lang iedereen hier al werkt.Wij vertellen waar wij mee bezig zijn en dat we geen zendelingen zijn maar kinderen helpen om naar school te gaan.
Er is een heerlijke maaltijd met typisch amerikaanse dingen als brownies en koolsalade. We hebben nader kennis gemaakt met een meisje dat hier 3 maanden is geweest en nu weg gaat. Een ander meisje heeft een project opgezet waar mensen sieraden van schelpen en kralen maken om te verkopen . We worden uitgenodigd om het winkeltje te komen bezoeken. We krijgen nog meer uitnodigingen , allemaal leuk en interessant maar ons programma is al overvol , dus we zeggen niets toe.
We rijden met mensen mee naar Joy zij wonen ook hier op het terrrein.
Het was weer een enerverende dag.
We willen graag naar bed.
Maar na in dit geval opzin minst 6 x!! .. is scheepsrecht tav van de mislukte pogingen van het verslag, besluit ik om John een mail te sturen. John is mij steun en toeverlaat in mijn bijscholing op de Ipad en computer. Ik ga hem morgen vroeg via de mail met ons verhaal toesturen met de vraag of hij het op ons blog wil zetten. Een beetje opgelucht door deze ingeving kunnen we lekker gaan slapen.

Donderdag 21 februari.
Schoolgeld en Geluk

Als we het terrein van Joy aflopen om naar het dorp te gaan zit een van de kinderen ons op te wachten. Hij heeft geld van ons gekregen om met de trein naar zijn school te gaan maar er is iets mis met de rails dus de trein gaat niet en hij vraagt of hij met de bus mag. We adviseren hem om naar het station terug te gaan en met de trein mee tegaan zodra deze vertrekt. We lopen met hem mee. Bij het station is het een grote chaos . Want de meeste mensen zijn al dagen onderweg geweest om het station te bereiken en de meeste wachtten al 2 dagen op de trein die nu zou vertrekken. Omdat iedereen toch iets moet eten zijn er veel verkopers toe gestroomd. We bewonderen de mensen om hun geduld en kalmte waarmee ze in de hitte met deze situatie omgaan. En we hopen dat de rails snel gerepareerd is.
We hebben een afspraak met een van de jongens die ons een aantal dagen geleden om hulp heeft gevraagd om zijn opoleiding af te kunnen maken. Hij kan zijn oren niet geloven als we hem vertellen dat hij zijn opleiding kan afmaken, dankzij de hulp van mijn vrienden Ria en Willem.
We hebben het geld voor hem meegenomen en moeten nu een veilige plek zien te vinden om het hem te overhandigen.
We gaan naar de overkant en vragen de eigenaar van de matrassen winkel of we even van zijn magazijn gebruik mogen maken. Dat mag en even later kunnen we op samen met de jongen het geld tellen zodat we allemaal gezien hebben dat het klopt.Hij is nog steeds beduusd van het feit dat zijn droom is uitgekomen en hij zijn opleiding kan afmaken. En omdat de school al is begonnen wil hij om hij het liefst nu direct naar school vertrekken om het school geld te betalen. Zodra het gestort is mag hij weer aan het onderwijs deelnemen. We geven hem geld voor de bus en brengen hem weg. Zijn oudere zus die er bij was is in tranen omdat we haar broer hebben geholpen.
Lieve Ria en Willem super bedankt voor jullie donatie , deze gemotiveerde en slimme jongen gaat de kans die jullie hem geven om zijn opleiding af te maken heel goed benutten. En heeft ons beloofd later ook anderen een kans te geven,zoals hij die nu ook heeft gekregen.

In Sanganigwa aangekomen stormen de kinderen al op ons af. We gaan samen met hen het terrein op ruimen en aan harken. Ze zijn heel ijverig en na een uur heel trots op het resultaat.
Daarna gaan we met de kinderen naar de dinningroom voor hun wekelijkse plechtigheid , bijbel lezen , zingen en rozenkrans bidden.
Sheila en ik hebben de 1e keer dat we er waren een rozenkrans van de Sisters gekregen en die hebben we voor deze bijeenkomst meegenomen.
De Sisters hebben iets lekkers voor ons gemaakt en
het is al laat als we naar huis vertrekken. We mogen van de sisters absoluut niet alleen terug lopen naar de hoofdweg. Dat vinden ze te gevaarlijk. Dus lopen een paar van de oudere jongens met ons mee naar de bus.
We gaan in het dorp nog even na praten en thee drinken.
We gaan met de taxi terug naar Joy. We moeten voor we de taxi kunnen nemen met 3 taxi chauffeurs onderhandelen over de prijs .Want omdat het donker is en ze weten dat we geen andere keus hebben is de prijs die ze vragen 3 x zo hoog. We weten inmiddels wat een juiste prijs is en we gaan met de 3e taxi chauffeur in zee.Bij Joy aangekomen geven we hem koffie snoepjes en een mooie pen. Nemen als vrienden afscheiden en beloven dat we de volgende keer weer van zij diensten gebruik zullen maken.
Het was weer een dag vol emotie.
Lieve familie en vrienden we prijzen ons gelukkig dat we al deze dingen kunnen en mogen doen dankzij jullie hulp!!!

Dank voor jullie leuke en lieve reacties we genieten ervan en kijken er naar uit!
Liefs Sheila en Riekje